Hans Vervoort, een citaat.

Hans Vervoort https://www.hansvervoort.nl/ schreef in zijn boek ''Retourtje tropen'' :

'' En ach, ik kan het huis nog wel dromen. De grote woonkamer en eetkamer met aan de zijkant de slaapkamers. En aan de achterkant de bijgebouwen en een grote tuin die ik nu ook kan zien liggen. Daar stond mijn tafeltennistafel in de zon geleidelijk aan krom te trekken.

En hier aan de voorkant de grote voorgalerij met het rotanzitje waar mijn moeder 's ochtends onderhandelde met passerende kooplui. Dat kon gaan over kleren of eetgerei of speelgoed, maar ook over koekjes of kroepoek, soms fruit.

Ze stalden hun waren uit op de twee treden die naar de voorgalerij leidden en mijn moeder schoof haar stoel dichterbij om op haar gemak te kunnen zien of er iets van haar gading bij was.

Intussen was de kokki met de belanja (het huishoudgeld) op pad naar de pasar om eten te kopen. Als ze terugkwam van haar tocht, was ze de rest van de dag bezig met de middagmaaltijd. Dat deed ze in de belakang (letterlijk: achter) de bijgebouwen achter het huis. Aan een lange L-vormige gang lag een aantal kleine kamers. Een ervan was ingericht als washok, een werd gebruikt als keuken, de andere diende als slaapvertrek of gudang (bergruimte). In de ruimte voor haar keukentje stonden de arang (houtskool)-stelletjes waarop Oerip in de openlucht de gerechten klaarmaakte. Soms mocht je wat voorproeven, als je op het goede moment langskwam.'' Einde citaat.

Op avontuur

Daar in de Oost was werk, kon je hogerop. Europa achter je laten, het verre en nog onbekende lonkte. Weken duurde de bootreis naar Indië, vriendschappen werden gesloten, maar kwam je elkaar nog tegen eenmaal aangekomen in dat uitgestrekte land? Wie in Batavia bleef ontmoette elkaar vast in de soos of in De Harmonie.

Hoe hard, moeilijk en eenzaam het leven kon zijn in de wildernis, las ik in ''Van oerwoud tot plantage'' van L.Székely, het verhaal van een plantersleven.

Lang niet iedereen redde het, velen stierven aan tropenziektes en ook niet iedereen lukte het om rijkdom te vergaren.

De mensen die een goed bestaan wisten op te bouwen, lieten zich trots vereeuwigen. De foto, gemaakt voor hun huis of in een fotostudio werden naar de familie in Holland verzonden:

"'kijk, hoe goed we het hier hebben'' Een keer per maand kwam de boot die post bracht en meenam voor het thuisfront. Het duurde dus 2 maanden voor er antwoord op een bief kwam!

Op zoek naar...

Weer een nieuwe, heel oude foto, uit Azië en het liefst uit Indonesië. Het leven toen, de tijd die voorbij is, de mensen die op de foto zijn afgebeeld weer een beetje tot leven wekken. Een geschikte foto, daar ben ik naar op zoek. Geen kopie, maar een echte en een foto gemaakt door een goede fotograaf. Ik zoek nog even verder........

En deze foto hieronder uit privébezit, vindt u hopelijk gewoon even leuk om te bekijken!

Binnenkort weer nieuws en groeten, Barbara Zuidema